Ben kahraman değilim. Kurtarıcı da.
Ve hiç birimiz.
Korkularimizin esiriyiz hepimiz. Yalnizligimizin kolesiyiz her gece. Zifiri karanlıklardan it gibi ürkek, günebakan gibi güneşe muhtaç.
Birbirimize yalanlarla sarılıyoruz, iğrenç ve ahlaksız bir güçle.
Seviyoruz birbirimizin yalanlarını dinlemeyi. Ve onlarla birlikte söylemeyi.
Ancak sallanırken kapımızın eşiğinden çıkar gerçeklerimiz. Birbirimize bu kadar muhtaçken bile, hala bir kıvılcım yeter yüzsüzlüğümüz ile kendimizi avutmaya.
Kalkın ayağa ve koşun. Koşun dünyanın her yerine.
Değildir sağ avucunuzdan sol avucunuza geçmiş bir sikke bile.
Düşmeli ve gitmeli azgın sulara tüm tutkularınız.
Ancak o zamandır akar zihninizden gönlünüze belki bir kaç cümle.
Herkes bizim, heryer bizim.
Ve elbet hepimiz istemektedikçe, gelmeyecek güzel günler hiç birimize.
İstiyorsak güneşi gözlerimizin içinde, bakmayı ögrenmeliyiz karanlıklar içinden gökyüzüne.